The very last day and how do I get home?!
Door: Selma
Blijf op de hoogte en volg Selma
30 Maart 2016 | Nederland, Dronten
Goedemorgen lieve volgers!
Zoals velen van jullie wel weten, schrijf ik dit laatste reisverhaal vanaf thuis en vanuit mijn eigen warme grote bed! Het schrijven van mijn reisverhaal was gisteren niet makkelijk. Wil je weten waarom het niet makkelijk was? Dit is hoe ik mijn laatste dag heb beleefd! ::
De allerlaatste dag was aangebroken! Deze dag zou ik weinig internet hebben en wisten we dat dit de laatste uurtjes waren die we samen door zouden brengen voordat ik weer terug zou gaan naar het *sorry* lelijke nederlandje!
….. De wekker ging… Je zou denken dat je dat ging niet nodig hebt op een “vakantie” maar schijn bedriegt. Helaas moesten om 10 uur al uitchecken en het hotel verlaten. We verlieten om deze tijd het hotel, maar hadden eigenlijk geen idee nog wat we allemaal zouden gaan doen tot ik mijn reis terug naar huis tegemoet zou gaan. Het vliegtuig ging pas om zeven uur en daarom besloten we om eerst een korte strandwandeling te gaan maken, wat zich bevond onder aan het hotel. De zon scheen en uit de wind was het weer goed te doen in korte kleding. Met het zand onder onze schoenen liepen we een paar meter om even de frisse lucht in te ademen en de omgeving goed in ons op te nemen. Ik kan het nog steeds dromen! Wat ben ik toe aan de zomer!! :D
Na een korte strandwandeling was onze volgende keuze heel snel gemaakt. Op de weg van Bournemouth naar Stansted airport zouden we langs Winchester rijden en aangezien Vicky in Winchester aan het werk was, vonden we het een ontzettend goed idee om Vicky te gaan verrassen op haar werk! Via Max kreeg ik de naam van het bedrijf waar ze werkzaam was, en daarom was het alleen nog zoeken naar de winkel & in de winkel op zoek gaan. Al vrij snel vonden we haar en was ze onwijs verrast dat wij ineens voor haar neus stonden en ze mij na vier lange jaren toch nog weer kon zien! :D missie geslaagd!
Gelukkig was vicky al vrij snel klaar met werken en hoefde wij niet lang te wachten op haar. In tussen tijd gingen Jake en ik even bij de Subway een broodje eten (sorry zwagertje Roy, ik heb dit keer een subway date gehad met een ander ^^ ) en ontmoette we Vicky na een uurtje bij de Starbucks. Het was een klein praatje van een half uur, maar oh zo fijn dat je dan toch elkaar even gezien hebt! :D
Na een half uur liep Vicky met ons mee terug naar de auto en zwaaide ons uit. Daar gingen we dan….. onze reis van ongeveer 2,5 uur richting London Stansted Airport. De laatste uurtjes onderweg en wetend dat je na zoveel uur gewoon weer in Nederland rond loopt.
We probeerde het zo vrolijk mogelijk te houden door te gaan zingen. Je kent dat wel. Muziek hard aan en lekker vals mee zingen op de muziek. Muziek dat je vrolijk maakt!
En zelfs alle files, waardoor we nog minimaal 30 minuten langer onderweg waren, konden ons happy moment niet verpesten! De muziek overwon op dat moment alles, maar uiteraard waren we blij als we de auto konden verlaten! :D
Eenmaal op het vliegveld aangekomen ging alles snel! Ik gaf jake nog een laatste lange knuffel, ik scande mijn boarding pass en daar ging ik … door naar de douane … wetend dat je over zo’n 4 uur weer thuis zou zijn.
Bij de douane ging het al fout. Uiteraard moest er bij selma de poortjes af gaan waardoor ik van top tot teen gefouilleerd werd en ze met zo’n geluidmakend apparaatje mijn lichaam volgden. Na vijf beschamende minuten mocht ik dan weer door het poortje heen lopen en alles was oke! Mijn shampoo die ik mee terug nam & mijn make up remover werden ook nog even extra getest. Alles was en bleek oke, maar de zenuwen? Die waren terug!
Eenmaal door de douane was het tijd voor mijn shop-uurtje! Eens even kijken naar goedkope luchtjes en leuke dingetjes voor thuis.. ik slaagde er in en was er klaar voor om mijn juiste gate alvast te gaan vinden. Op dat moment keek ik op het bord en zag dat mijn vlucht vertraagd was voor 45 minuten…. De vertraging gaf al meer zenuwen/ stress, maar het idee dat ik niet wist welke gate gaf mij alleen nog maar meer stress! Ik besloot dan ook om mensen om hulp te gaan vragen. Gewoon om het alvast te weten en gewoon omdat het kan! ^^
De twee dames die ik op dat moment vroeg waren zo aardig om mij uit te leggen hoe het daar werkt. Op Stansted airport mag je met alle mensen van alle vluchten gaan wachten in de grote hal tot je op het bord je juiste gate ziet verschijnen. Daarna heb je nog 45 minuten de tijd om naar je gate te komen en je vliegtuig te gaan halen. En dat deed ik dan maar….. zitten op een bankje….. langer wachten dan verwacht…. Een broodje eten en kijken hoe de minuten erg langzaam wegtikte.
Onder het wachten zaten er een hele groep vervelende, maar vooral asociale mensen tegenover mij en kwam er een hele rustige jongen naast mij zitten. De vervelende mensen vertrokken in één grote groep tegelijk en ik kon de opluchting op de jongen zijn gezicht zien. Het was een kleine aanvulling op zijn gezichtsuitdrukking als ik zei: Finally! ….. en het gesprek met een vreemde jongen op een vreemd luchthaven was begonnen! We raakte in gesprek over onze bestemming, woonplaats, vakantie tijd in Engeland , werk en het reizen! Het was een aardige en vriendelijke jongen waar je makkelijk mee babbelt, maar verlegen op zijn eigen manier.
In de tijd dat we praatte ging de tijd erg snel en was ik al weer vergeten dat de vlucht intussen al meer dan een uur vertraagd was. We wisselde email adressen uit en ik kreeg een website waar je talen kan leren via andere mensen over de hele wereld. Vlak daarna had hij een vlucht om te halen, zei gedag en vertrok richting zijn gate. Zijn naam is Alvaro en woont in Madrid. Hij is 25 en deze reis was ook zijn eerste trip alleen.
De minuten gingen daarna vrij vlug tot er op het bord de juiste gate kwam te staan. Alweer moest ik met een soort treintje/ metro naar mijn juiste gate toe en vanaf daar ging het allemaal easy!
Bij de gate stond ik in de rij met meerdere Nederlanders en het voelde fijn om weer Nederlands te kunnen praten .. maar toch ging ik het vliegtuig in met een dubbel gevoel. Deze vakantie, weg van huis … dat beviel mij wel!
Voor het eerst in mijn hele leven vloog ik in het donker en keek ik dus bijna mijn hele vlucht mijn ogen uit. Zodra ik wat kon zien keek ik met veel bewondering naar buiten. Voor even was ik dankbaar dat ik wéér aan stoel aan het raam had en dat deze wereld zo mooi is. Vanaf de lucht, in het donker, al die lichtjes van de huizen en wegen. Al het water wat verdween in één diep zwart gat aan wat mensen : Donker noemen. Gewoon WAUW!
De reis zelf was eng eigenlijk, omdat de turbulentie genoeg aanwezig was we goed door elkaar geschud werden … maar met de muziek in mijn oren & het uitzicht door het raampje, was het al gauw oke! :D
Eenmaal op Amsterdam Schiphol aangekomen, ging alles vrij vlot! Ik liep zo snel als ik maar kon naar de treinhal toe , kocht een treinkaartje en zocht het juiste perron waar mijn allerlaatste trein vanaf zou vertrekken! Mijn laatste trein van schiphol via Wezep naar huis.
Uiteindelijk kon ik om middernacht , 2 uur later dan verwacht, mijn opa weer omhelzen en achter het stuur stappen om naar huis te rijden! Selma was veilig thuis en dat voelde toch wel goed.
Ondanks mijn lange reis, lange dag en weinig slaap kwam Benjamin nog even langs om wat af te geven & kwam hij nog even een kopje koffie drinken om vele verhalen aan te horen! Verhalen hoe het was in Engeland en hoe mijn reis gegaan was…. Maar vooral:
Hoe trots ik op mezelf was/ ben en hoe ik dit het laatste moment op schiphol liet zien aan de mensen om mij heen! Van dat kleine, ingetogen meisje met haar gebogen schouders naar voren…. Zenuwachtig en zonder enige zelfvertrouwen vragend om haar heen aan het kijken…. Naar het meisje/ jong volwassen dametje dat rechtop liep met haar schouders naar achteren en een brede glimlach op haar gezicht van oor tot oor haar uitweg op het vliegveld vond.
Dit is alles wat ik ook had durven dromen!
Een mooier einde van mijn trip had ik niet kunnen wensen!
Dit was mijn eerste stap naar een nieuw hoofdstuk in mijn leven , waarbij er nog vele reizen naar andere plekken gaan volgen. Eindelijk durf ik mijn vleugels uit te slaan…. De weide wereld in!
Volgen jullie mij de volgende keer ook weer?
Thanks anyways for this time! I love ya all!
X
Zoals velen van jullie wel weten, schrijf ik dit laatste reisverhaal vanaf thuis en vanuit mijn eigen warme grote bed! Het schrijven van mijn reisverhaal was gisteren niet makkelijk. Wil je weten waarom het niet makkelijk was? Dit is hoe ik mijn laatste dag heb beleefd! ::
De allerlaatste dag was aangebroken! Deze dag zou ik weinig internet hebben en wisten we dat dit de laatste uurtjes waren die we samen door zouden brengen voordat ik weer terug zou gaan naar het *sorry* lelijke nederlandje!
….. De wekker ging… Je zou denken dat je dat ging niet nodig hebt op een “vakantie” maar schijn bedriegt. Helaas moesten om 10 uur al uitchecken en het hotel verlaten. We verlieten om deze tijd het hotel, maar hadden eigenlijk geen idee nog wat we allemaal zouden gaan doen tot ik mijn reis terug naar huis tegemoet zou gaan. Het vliegtuig ging pas om zeven uur en daarom besloten we om eerst een korte strandwandeling te gaan maken, wat zich bevond onder aan het hotel. De zon scheen en uit de wind was het weer goed te doen in korte kleding. Met het zand onder onze schoenen liepen we een paar meter om even de frisse lucht in te ademen en de omgeving goed in ons op te nemen. Ik kan het nog steeds dromen! Wat ben ik toe aan de zomer!! :D
Na een korte strandwandeling was onze volgende keuze heel snel gemaakt. Op de weg van Bournemouth naar Stansted airport zouden we langs Winchester rijden en aangezien Vicky in Winchester aan het werk was, vonden we het een ontzettend goed idee om Vicky te gaan verrassen op haar werk! Via Max kreeg ik de naam van het bedrijf waar ze werkzaam was, en daarom was het alleen nog zoeken naar de winkel & in de winkel op zoek gaan. Al vrij snel vonden we haar en was ze onwijs verrast dat wij ineens voor haar neus stonden en ze mij na vier lange jaren toch nog weer kon zien! :D missie geslaagd!
Gelukkig was vicky al vrij snel klaar met werken en hoefde wij niet lang te wachten op haar. In tussen tijd gingen Jake en ik even bij de Subway een broodje eten (sorry zwagertje Roy, ik heb dit keer een subway date gehad met een ander ^^ ) en ontmoette we Vicky na een uurtje bij de Starbucks. Het was een klein praatje van een half uur, maar oh zo fijn dat je dan toch elkaar even gezien hebt! :D
Na een half uur liep Vicky met ons mee terug naar de auto en zwaaide ons uit. Daar gingen we dan….. onze reis van ongeveer 2,5 uur richting London Stansted Airport. De laatste uurtjes onderweg en wetend dat je na zoveel uur gewoon weer in Nederland rond loopt.
We probeerde het zo vrolijk mogelijk te houden door te gaan zingen. Je kent dat wel. Muziek hard aan en lekker vals mee zingen op de muziek. Muziek dat je vrolijk maakt!
En zelfs alle files, waardoor we nog minimaal 30 minuten langer onderweg waren, konden ons happy moment niet verpesten! De muziek overwon op dat moment alles, maar uiteraard waren we blij als we de auto konden verlaten! :D
Eenmaal op het vliegveld aangekomen ging alles snel! Ik gaf jake nog een laatste lange knuffel, ik scande mijn boarding pass en daar ging ik … door naar de douane … wetend dat je over zo’n 4 uur weer thuis zou zijn.
Bij de douane ging het al fout. Uiteraard moest er bij selma de poortjes af gaan waardoor ik van top tot teen gefouilleerd werd en ze met zo’n geluidmakend apparaatje mijn lichaam volgden. Na vijf beschamende minuten mocht ik dan weer door het poortje heen lopen en alles was oke! Mijn shampoo die ik mee terug nam & mijn make up remover werden ook nog even extra getest. Alles was en bleek oke, maar de zenuwen? Die waren terug!
Eenmaal door de douane was het tijd voor mijn shop-uurtje! Eens even kijken naar goedkope luchtjes en leuke dingetjes voor thuis.. ik slaagde er in en was er klaar voor om mijn juiste gate alvast te gaan vinden. Op dat moment keek ik op het bord en zag dat mijn vlucht vertraagd was voor 45 minuten…. De vertraging gaf al meer zenuwen/ stress, maar het idee dat ik niet wist welke gate gaf mij alleen nog maar meer stress! Ik besloot dan ook om mensen om hulp te gaan vragen. Gewoon om het alvast te weten en gewoon omdat het kan! ^^
De twee dames die ik op dat moment vroeg waren zo aardig om mij uit te leggen hoe het daar werkt. Op Stansted airport mag je met alle mensen van alle vluchten gaan wachten in de grote hal tot je op het bord je juiste gate ziet verschijnen. Daarna heb je nog 45 minuten de tijd om naar je gate te komen en je vliegtuig te gaan halen. En dat deed ik dan maar….. zitten op een bankje….. langer wachten dan verwacht…. Een broodje eten en kijken hoe de minuten erg langzaam wegtikte.
Onder het wachten zaten er een hele groep vervelende, maar vooral asociale mensen tegenover mij en kwam er een hele rustige jongen naast mij zitten. De vervelende mensen vertrokken in één grote groep tegelijk en ik kon de opluchting op de jongen zijn gezicht zien. Het was een kleine aanvulling op zijn gezichtsuitdrukking als ik zei: Finally! ….. en het gesprek met een vreemde jongen op een vreemd luchthaven was begonnen! We raakte in gesprek over onze bestemming, woonplaats, vakantie tijd in Engeland , werk en het reizen! Het was een aardige en vriendelijke jongen waar je makkelijk mee babbelt, maar verlegen op zijn eigen manier.
In de tijd dat we praatte ging de tijd erg snel en was ik al weer vergeten dat de vlucht intussen al meer dan een uur vertraagd was. We wisselde email adressen uit en ik kreeg een website waar je talen kan leren via andere mensen over de hele wereld. Vlak daarna had hij een vlucht om te halen, zei gedag en vertrok richting zijn gate. Zijn naam is Alvaro en woont in Madrid. Hij is 25 en deze reis was ook zijn eerste trip alleen.
De minuten gingen daarna vrij vlug tot er op het bord de juiste gate kwam te staan. Alweer moest ik met een soort treintje/ metro naar mijn juiste gate toe en vanaf daar ging het allemaal easy!
Bij de gate stond ik in de rij met meerdere Nederlanders en het voelde fijn om weer Nederlands te kunnen praten .. maar toch ging ik het vliegtuig in met een dubbel gevoel. Deze vakantie, weg van huis … dat beviel mij wel!
Voor het eerst in mijn hele leven vloog ik in het donker en keek ik dus bijna mijn hele vlucht mijn ogen uit. Zodra ik wat kon zien keek ik met veel bewondering naar buiten. Voor even was ik dankbaar dat ik wéér aan stoel aan het raam had en dat deze wereld zo mooi is. Vanaf de lucht, in het donker, al die lichtjes van de huizen en wegen. Al het water wat verdween in één diep zwart gat aan wat mensen : Donker noemen. Gewoon WAUW!
De reis zelf was eng eigenlijk, omdat de turbulentie genoeg aanwezig was we goed door elkaar geschud werden … maar met de muziek in mijn oren & het uitzicht door het raampje, was het al gauw oke! :D
Eenmaal op Amsterdam Schiphol aangekomen, ging alles vrij vlot! Ik liep zo snel als ik maar kon naar de treinhal toe , kocht een treinkaartje en zocht het juiste perron waar mijn allerlaatste trein vanaf zou vertrekken! Mijn laatste trein van schiphol via Wezep naar huis.
Uiteindelijk kon ik om middernacht , 2 uur later dan verwacht, mijn opa weer omhelzen en achter het stuur stappen om naar huis te rijden! Selma was veilig thuis en dat voelde toch wel goed.
Ondanks mijn lange reis, lange dag en weinig slaap kwam Benjamin nog even langs om wat af te geven & kwam hij nog even een kopje koffie drinken om vele verhalen aan te horen! Verhalen hoe het was in Engeland en hoe mijn reis gegaan was…. Maar vooral:
Hoe trots ik op mezelf was/ ben en hoe ik dit het laatste moment op schiphol liet zien aan de mensen om mij heen! Van dat kleine, ingetogen meisje met haar gebogen schouders naar voren…. Zenuwachtig en zonder enige zelfvertrouwen vragend om haar heen aan het kijken…. Naar het meisje/ jong volwassen dametje dat rechtop liep met haar schouders naar achteren en een brede glimlach op haar gezicht van oor tot oor haar uitweg op het vliegveld vond.
Dit is alles wat ik ook had durven dromen!
Een mooier einde van mijn trip had ik niet kunnen wensen!
Dit was mijn eerste stap naar een nieuw hoofdstuk in mijn leven , waarbij er nog vele reizen naar andere plekken gaan volgen. Eindelijk durf ik mijn vleugels uit te slaan…. De weide wereld in!
Volgen jullie mij de volgende keer ook weer?
Thanks anyways for this time! I love ya all!
X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
